وظیفه‌ی پانکراس «لوزالمعده» چیست؟

در زیر دنده‌هایتان، میان دیگر اندام، پانکراس (لوزالمعده) وجود دارد، اندامی که بیشتر شبیه یک مربی سلامت شخصی کار می‌کند. این اندام میزان قند بدن شما را کنترل می‌کند و یک عصاره‌ی مخصوص تولید می‌کند که مواد مغذی را از غذای شما آزاد می‌کند تا به شما کمک کند تا در بهترین حالت ممکن بمانید. 

پانکراس درست پشت معده‌ی شما قرار دارد. خانه‌ای مناسب که یکی از کارهایش این است که غذایی که خورده‌اید را تجزیه کند. پانکراس با تولید مایعی مخصوص که از آب، سدیم بیکربنات و آنزیم‌های گوارشی تشکیل شده به هضم غذا کمک می‌کند. سدیم بیکربنات خاصیت اسیدی طبیعی معده را خنثی می‌کند تا این آنزیم‌های گوارشی بتوانند کارشان را انجام دهند. لیپاز مواد دارای چربی را تجزیه می‌کند. پروتئاز پروتئین‌ها را می‌شکافد و آمیلاز کربوهیدرات‌ها را جدا می‌کند تا قندهای سرشار از انرژی تولید کند. بنابراین اغلب آن مواد مغذی در جریان خون حل می‌شوند و به توانمند کردن بدن کمک می‌کنند.

درحالی که تمام اینها درحال رخ دادن هستند پانکراس بر روی وظیفه‌ی حیاتی دیگری نیز کار می‌کند و آن وظیفه کنترل میزان قند در خون شماست. پانکراس این کار را با استفاده از هورمون‌های انسولین و گلوکاگون انجام می‌دهد که در سلول‌های مخصوصی به نام جزایر لانگرهانس تولید می‌شوند. بالا بودن یا پایین بودن بیش از حد قند می‌تواند برای حیات تهدیدکننده باشد. پس پانکراس باید همیشه هشیار باشد. پس از یک وعده غذایی پربار، خون اغلب سرشار از قند می‌شود. برای اینکه ما به حالت عادی بازگردیم پانکراس انسولین آزاد می‌کند که باعث می‌شود قند اضافی به درون سلول‌ها برود، جایی که یا به عنوان یک منبع انرژی استفاده می‌شود و یا برای بعد ذخیره می‌شود. انسولین همچنین به کبد می‌گوید که تولید قند را متوقف کند.

از طرف دیگر اگر قند خون پایین باشد پانکراس هورمونی به نام گلوکاگون ترشح می‌کند که به سلول‌های بدن و کبد می‌گوید که قند ذخیره شده را در جریان خون آزاد کند. برهم‌کنش بین انسولین و گلوکاگون آن چیزی است که میزان قند ما را متعادل نگه می‌دارد. اما یک پانکراس معیوب دیگر نمی‌تواند این گونه برای ما مثل یک مربی عمل کند. به این معنی که این تعادل سالم از بین می‌رود. اگر پانکراس به وسیله بیماری ضعیف شود ممکن است توانایی‌اش برای تولید انسولین کاهش یابد یا حتی از بین برود که می‌تواند موجب وضعیتی شود که آن را با نام دیابت می‌شناسیم. بدون ترشح منظم انسولین، قند خون به طور پیوسته زیاد می‌شود. به تدریج رگ‌های خونی را سفت می‌کند و باعث حمله قلبی، نارسایی کلیه و سکته می‌شود.

کمبود انسولین همچنین سلول‌ها را از داشتن قند سرشار از انرژی که برای رشد و کارکرد نیاز دارند محروم می‌کند. افرادی که دیابت دارند همچنین به داشتن مقادیر بالای گلوکاگون تمایل دارند که باعث به گردش درآوردن قند بیشتری می‌شود. بدون این مربی سلامت داخلی، میزان قند بدن ما به هم می‌ریزد و ما نمی‌توانیم مواد مغذی مهم را هضم کنیم، اما مانند هر مربی دیگری پانکراس به تنهایی نمی‌تواند ما را سالم نگاه دارد و مشارکت آگاهانه ما نیز مورد نیاز است.

منبع : سایت گمانه